Şiddetli gökgürültüsünün ardından yağmur daha da hızlanmıştı. Sırılsıklam bedeni tir tir titrerken, olabildiğine yavaş adımlarla kıyı şeridini takip ediyor, bir yandan denizi izliyordu. Siyah, ince cüppesi ve uzun saçları ıslanıp bedenine yapışmış, çıkarmaya fırsat bulamadığı makyajı akmıştı. Yanından koşarak geçen insanlara takıldı gözleri. "Ahmaklar!" diye geçirdi içinden,"Bir yarasa kadar körler! Neyi kaçırdıklarını bir bilseler...". Aheste adımlarla ara sokaklardan birine daldı. Fazlasıyla dikkat çekiyor olmalıydı ama, şu anda düşüneceği en son şeydi bu. Uzun zaman olmuştu yağmur altında bu denli yürümeyeli. Gecenin ayazı bedenine çarptıkça deliler gibi titriyordu lakin, her seferinde daha da büyük zevk aldığı dudaklarındaki tebessümden belli oluyordu. Çevresini şöyle bir kolaçan etti, kimsenin onu gözlemediğinden emin olmalıydı, sonra dar, çıkmaz bir sokağa daldı. Yağmur burada aniden kesilivermişti. Kafasını yukarı kaldırdığında yağmur damlalarının, sanki bir çatı varmışcasına, yere 3 metre kala kesildiğini farketti.
"Her er du!"* diye bağırdı karanlığa. O kadar karanlıktı ki, sokağın sonunu kestirmesi imkansızdı. Fakat, ilerilerde bir yerlerde annesinin olduğundan emindi. Yoksa kim, buraya yağmuru kesmek için büyü yapardı ki? Issız ve karanlık sokakta yürümeye devam etti. Ayak sesleri yağmur damlalarının tınısına karışıyordu. Attığı her adım, gereğinden biraz daha fazla ürpertici olmaya başlamıştı ki yan tarafta annesinin sarışın silüetini kestirdi. Sinirli bir sesle; "Hvorfor har du ikke svart meg?!"** diye tısladı. Narcissa, onu aldırmayan bakışlarla tepeden aşağı süzdükten sonra; "Mottakelse!Du gikk i regnet, ikke sannferdig? Godt, jeg har ikke svart fordi her vi snakker Engelsk.(***)Lütfen, başka dillerde kelime oyunu yapacak havamda değilim, Car!" Son cümleyi söylerken sabrının taşmak üzere olduğu her halinden anlaşılıyordu.
"Antik İskandinav dilleriyle alıp veremediğin nedir, ANNECİĞİM!" Soruyu oldukça alaycı bir ses tonuyla yöneltmişti. Bunun annesini daha da sinir edeceğini umuyordu. Narcissa, ayağını yere hızla çarptıktan sonra hızlı adımlarla sokağın sonuna doğru yürümeye başladı. Carmen, onu takip edebilmek için koşmak zorundaydı şimdi. Fakat, annesini sinir etmenin ona verdiği zevk ile dudakları hafifçe bükülmüş, Carmen’e çok daha şeytani ama bir bakıma daha da grotesk bir hava katmıştı bu.
"Tutun şuna!" diye bağırdı Narcissa, sabrının taşmak üzere olduğunu anlamak çok da zor değildi. Bu tavrı Carmen'nın oldukça hoşuna gitmişti, insanları irite etmeye oldum olası bayılırdı." N'oldu anneciğim? Verdiğin karardan caymak üzeresin gibi bir halin var?" Narcissa, yumruklarını sıkmış öylece yere bakıyordu. Sinirden sertleşen yüz hatları ve ıslak sarı saçlarıyla orada durmuşken Carmen'a hiç olmadığı kadar babasını hatırlarmıştı. Gerçi, babasının yüzünü fotoğraflardan gördüğü kadarıyla hatırlıyordu... "Bak! Sana yardım etmemin, seni buraya getirmemin, tek sebebi... Tek sebebi,lanet olası ,senin AYDINLIK TARAFI SEÇMİŞ OLMAN! ÇOCUĞUM olmanla hiç bir alakası yok! Bana karşı herhangi iyi bir duygu beslemediğini biliyorum, ki ben de sana karşı beslemiyorum, en azından, birlikte olmak zorunda olduğumuz şu süre içinde SENDEN NEFRET ETMEMEMİ SAĞLA Kİ GÖTÜRÜP SENİ ÖLÜMYİYENLERE TESLİM ETMEYEYİM!" Kesik kesik soluyor, delici bakışlarla Carmen'ı süzüyordu şimdi. Carmen aynı soğuk, alaycı ses tonuyla; "Ah!... Gerçekten çok korktum sevgili anneciğim!.. ". Kısa ama gür bir kahkaha fırlattıktan sonra Narcissa; "Anlamıyorsun değil mi baban SEHERBEZLAR tarafından öldürüldü anla artık!" Uzun bir sessizliğin sonrasında sinirli bir ses tonuyla karşılık verdi “Sana söylemedim ama yeter artık KARANLIK TARAFA geçmelisin artık!”.Carmen soluk sesiyle; “Lanet olsun!” diye bağırıp çağırmaya başladı.
* Buradasın!
** Neden bana cevap vermedin?
*** Hoşgeldin! Yağmurun altında yürüdün, değil mi? Sana cevap vermedim, çünkü burada İngilizce konuşuruz
***Bu rp nin benzerini başka sitelerde de yapmıştım.
Konu: Carmen De Fueñte 
Perş. Ağus. 27, 2009 3:31 am
